Die middag

Roya, gevlucht vanuit Iran naar Nederland, staat op het punt te worden teruggestuurd. Wanhopig bezoekt ze een vrouw die vluchtelingen zou helpen. Maar haar deur is gesloten. Erachter een man, met zijn eigen wanhoop. Poëtische meditatie over het leven als vluchteling in Nederland, en over hoop die je meedraagt op je vlucht.  
 
Roya is een afgewezen asielzoeker uit Iran. Om te voorkomen dat ze wordt teruggestuurd naar een levensbedreigende toekomst in haar moederland, wendt ze zich tot Nassim. Roya heeft gehoord dat Nassim vluchtelingen helpt. Maar op Nassims adres is de deur gesloten. Erachter staat een man, ook een Iraniër, die zegt Nassims broer te zijn. De deur blijft dicht. Maar een gesprek begint… 
 
‘Ik zit opgesloten,’ zegt de man. Langzaam begint Roya te begrijpen wat hij bedoelt, net zoals hij meer gaat begrijpen van haar. Wat begint als een conversatie over de schoonheid en moeilijkheden van de Nederlandse taal, wordt een poëtisch verbaal spel van aantrekken en afstoten. Ze praten over dromen, over vrijheid, en over herinneringen te pijnlijk om te verwerken. Kunnen ze elkaars laatste hoop zijn?