Als ik mijn ogen sluit: leven met de Japanse kampen

Wat maakten de vrouwen en kinderen in de Japanse kampen in Nederlands-Indië mee? Welke wonden en trauma’s bleven achter en hoe gingen ze tijdens hun leven daarmee om? De kampen lieten grote littekens na. Vele daarvan zijn nog niet genezen of verdwenen. 
 
Als ik mijn ogen sluit: leven met de Japanse kampen is een film over de vrouwen en meisjes die de Japanse kampen overleefden. De verhalen van de overlevenden werden na de oorlog in Nederland niet gehoord of erkend. Voor de overlevenden is het moeilijk om te accepteren dat veel mensen weinig weten over deze periode. Dit roept gevoelens van woede op veroorzaakt opnieuw intense pijn. 
 
Als de vrouwen hun ogen sluiten, komen deze ‘vergeten’ verhalen weer bovendrijven. Wij als kijker kruipen hiermee in de hoofden van de vrouwen die de kampen hebben overleefd. Van de kampen bestaan weinig foto’s en er is haast geen filmmateriaal. Wel maakten de vrouwen en kinderen in het kamp honderden tekeningen. Regisseur Pieter van Huystee heeft zelf ook een persoonlijke band met deze geschiedenis: zowel zijn moeder als oma overleefden kamp Tjideng. Met zijn overleden moeder heeft hij nauwelijks over haar ervaringen gesproken. In de film stelt hij de vragen die hij haar niet meer kan stellen.