Atlantis

Oekraïne, 2025: de oorlog tegen Rusland is gewonnen, maar heeft de Oekraïense bevolking verslagen achtergelaten. Atlantis, bekroond op het filmfestival van Venetië, is pure arthouse cinema. Regisseur Valentyn Vasyanovych schuwt heftige, expliciete beelden niet, maar toont in schitterend geënsceneerde shots ook warmte en menselijkheid in een naoorlogs, desolaat landschap.

Voormalig soldaat Sergey kan zich maar met moeite aanpassen aan het leven buiten het leger. Als de fabriek waar hij werkt sluit, krijgt hij de kans om zijn leven opnieuw betekenis te geven. Sergey stuit per toeval op een vrijwilligersorganisatie die lichamen opgraaft om te identificeren, een naam te geven, of op z’n minst een waardige begrafenis te bezorgen.

Vasyanovych, die ook het camerawerk en de montage voor zijn rekening nam, biedt geen makkelijk te volgen verhaallijn. De kijker dwaalt samen met Sergey door het door oorlog verwoeste Oekraïne. Dat levert schrijnende beelden op, maar biedt ook hoop in onverwachte plekken.