Dariko en haar cameraman Khaka zijn de drijvende krachten achter een lokale televisiezender in een kleine Georgische gemeente. Liefdevol verslaan ze de gebeurtenissen in de omgeving, zoals de vangst van een zeldzame uil, een modeshow of een begrafenis. Ze bieden bovendien een platform voor een tv-debat in de aanloop naar lokale verkiezingen.
In deze observerende tragikomische documentaire lijkt alles te draaien om presentatie en representatie. We volgen het werk van twee lokale televisiejournalisten die met weinig middelen maar veel bezieling de gebeurtenissen in de omgeving verslaan. Ondertussen is er een grote rol weggelegd voor een lokaal podium waar muziekoptredens, modeshows en verkiezingsdebatten zijn. Ook zijn we aanwezig bij een trouwerij en een begrafenis en zien we hoe oudere inwoners hun beklag komen doen bij de instanties.
Terwijl de televisiejournalisten een zo goed en eerlijk mogelijk beeld proberen te scheppen van hun omgeving, hebben zij geen controle over wat de camera van de filmmaker vastlegt. Regisseur Salomé Jashi zoomt in op kleine gebeurtenissen en vertelt zo een groter verhaal over een land in transitie. Dat doet ze slim: met haar observerende stijl neemt ze een afstandelijke positie in, waarmee ze alleen lijkt te willen tonen zonder een oordeel te vellen. Maar tegelijkertijd wordt duidelijk dat een filmmaker wel degelijk een statement maakt, door de keuze van wat ze wel en niet toont. De keuzevrijheid van de maker wordt niet door iedere overheid op dezelfde manier gewaardeerd, zo blijkt uit de opmerkelijke laatste scène van de film. Daarmee benadrukt de film het belang van persvrijheid, wereldwijd.