In My Mother’s Arms

In een gevaarlijke buitenwijk van Bagdad vangt de idealistische welzijnswerker Husham tweeëndertig weeskinderen op. Ze wonen in twee kamers, delen de bedden en eten op de grond. Dan zegt de huisbaas de huur op.

Wanneer de huisbaas eist dat de tweeëndertig wezen, voornamelijk jongens, binnen twee weken het pand verlaten, ontstaat een paniekerige zoektocht naar een nieuw onderkomen. Onvermoeibaar klopt Husham aan bij weigerachtige instanties. Zelfs zijn vrouw vindt dat hij de weeskinderen een groter hart toedraagt dan zijn eigen gezin. Intussen zien we dat de jongens elkaar helpen met huiswerk en oefenen voor het zingen van een emotioneel lied dat hun moeders aanroept, waarbij de meeste jongens het niet droog houden.

De film volgt een aantal van de weeskinderen, die eerder onder viaducten woonden en overleefden door te bedelen. Ze zijn getraumatiseerd door het verlies van hun families en de gebeurtenissen in het door oorlog geteisterde Irak. De documentaire is rauw en zonder commentaar gefilmd, alsof het een homevideo is, en geeft de kijker het gevoel echt in het weeshuis rond te lopen – helemaal als er een bom ontploft.