Into Eternity: A Film for the Future

Een futuristische mythe over nucleair afval. In de schaarse decennia nadat de eerste nucleaire reactoren werden gebouwd, is ruim 250.000 ton radioactief restmateriaal geproduceerd, dat nog minstens honderdduizend jaar schadelijk blijft voor de mens. Into Eternity richt zich op één mogelijke oplossing van dit groeiende probleem. In Finland wordt diep onder de rotsgrond gebouwd aan Onkalo, letterlijk 'spelonk': een gigantisch en ondoordringbaar depot waar het Finse nucleaire materiaal de komende millennia moet worden opgeslagen. Een project van ongekende proporties. De bouw begon in de twintigste eeuw en zal pas in de 22ste eeuw voltooid zijn. Regisseur Michael Madsen structureert zijn portret van het massaproject als een brief aan toekomstige generaties, en richt zich met name op de filosofische en existentiële vragen die Onkalo oproept. Want hoe kun je als beschaving die pas een paar duizend jaar bestaat overzien hoe de wereld er over honderdduizend jaar uitziet? Hoe voorkom je dat toekomstige beschavingen, na het verdwijnen van de huidige talen, maatschappijen en misschien zelfs levensvormen, de bunker proberen open te breken? Madsen doet een bescheiden poging, door in intermezzo's het verhaal te verpakken als een mythische vertelling over de vergankelijkheid van het menselijke vernuft.

Een futuristische mythe over nucleair afval. In de schaarse decennia nadat de eerste nucleaire reactoren werden gebouwd, is ruim 250.000 ton radioactief restmateriaal geproduceerd, dat nog minstens honderdduizend jaar schadelijk blijft voor de mens. Into Eternity richt zich op één mogelijke oplossing van dit groeiende probleem. In Finland wordt diep onder de rotsgrond gebouwd aan Onkalo, letterlijk 'spelonk': een gigantisch en ondoordringbaar depot waar het Finse nucleaire materiaal de komende millennia moet worden opgeslagen. Een project van ongekende proporties. De bouw begon in de twintigste eeuw en zal pas in de 22ste eeuw voltooid zijn. Regisseur Michael Madsen structureert zijn portret van het massaproject als een brief aan toekomstige generaties, en richt zich met name op de filosofische en existentiële vragen die Onkalo oproept. Want hoe kun je als beschaving die pas een paar duizend jaar bestaat overzien hoe de wereld er over honderdduizend jaar uitziet? Hoe voorkom je dat toekomstige beschavingen, na het verdwijnen van de huidige talen, maatschappijen en misschien zelfs levensvormen, de bunker proberen open te breken? Madsen doet een bescheiden poging, door in intermezzo's het verhaal te verpakken als een mythische vertelling over de vergankelijkheid van het menselijke vernuft.

Een futuristische mythe over nucleair afval. In de schaarse decennia nadat de eerste nucleaire reactoren werden gebouwd, is ruim 250.000 ton radioactief restmateriaal geproduceerd, dat nog minstens honderdduizend jaar schadelijk blijft voor de mens. Into Eternity richt zich op één mogelijke oplossing van dit groeiende probleem. In Finland wordt diep onder de rotsgrond gebouwd aan Onkalo, letterlijk 'spelonk': een gigantisch en ondoordringbaar depot waar het Finse nucleaire materiaal de komende millennia moet worden opgeslagen. Een project van ongekende proporties. De bouw begon in de twintigste eeuw en zal pas in de 22ste eeuw voltooid zijn. Regisseur Michael Madsen structureert zijn portret van het massaproject als een brief aan toekomstige generaties, en richt zich met name op de filosofische en existentiële vragen die Onkalo oproept. Want hoe kun je als beschaving die pas een paar duizend jaar bestaat overzien hoe de wereld er over honderdduizend jaar uitziet? Hoe voorkom je dat toekomstige beschavingen, na het verdwijnen van de huidige talen, maatschappijen en misschien zelfs levensvormen, de bunker proberen open te breken? Madsen doet een bescheiden poging, door in intermezzo's het verhaal te verpakken als een mythische vertelling over de vergankelijkheid van het menselijke vernuft. - See more at: http://www.idfa.nl/nl/tags/project.aspx?id=F88C843C-F35E-4A96-8318-AB431C795633#sthash.74RYxLAA.dpuf